ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΟΥΡΗ

Περιγραφή

Δεν είναι η πρώτη φορά που η εργασία μου αυτή, η “Κούλουρη” κάνει, την εμφάνισή της. Αρκετά μακριά πίσω στο Χρόνο πρέπει να πάμε για να δούμε να πρωτογεννιέται. Στα 1932. Ένα βιβλιαράκι, μόλις 79 οι σελίδες του, με τίτλο, “Στο νησί”. Τότε πρωτοεμφανιζόμουν στα γράμματα, ΙΡΣΙΜ υπόγραφα, δεν ήξερα αν θα πετύχω. Έλεγα λοιπόν στο “Νησί” πώς πέρασαν στην Κούλουρη ένα μήνα τα νεότερα αδέρφια μου, ο Δημήτρης και ο Βάγγος – Λαλάκης και Αγγελάκης στα μικράτα τους. Οι αταξίες τους αγαπήθηκαν από τους μικρούς αναγνώστες. Μα η επίσημη κριτική χαιρέτησε θερμά το φτωχό τούτο βιβλιαράκι. Ο κύριος Πέτρος Χάρης, νέος τότε κι αυτός, μα κριτικός αυστηρός – γνωστό – αλλά κι ακριβοδίκαιος – κι αυτό γνωστό- μίλησε τότε τόσο καλά για το “Νησί” μου στη “Νέα Εστία” που τα λόγια του με άφησαν κατάπληκτη, ίσια στα ουράνια η ψυχή μου, κι εγώ μαζί της. Ε, τότε πια, ο Λαλάκης και ο Αγγελάκης, υπερήφανοι που τα έργα τους τόσο ένδοξα αποδείχτηκαν, πήραν φόρα και μου αποκάλυψαν και άλλους άθλους που είχαν διαπράξει. Χρόνια και χρόνια μετά. Στη Βιέννη ζούσα. Για να προσποριστώ τα προς τροφήν και ζωήν αναγκαία “πολεμοφόδια”, κατέφυγα στον Αγγελάκη και στο Λαλάκη. Στα ανδραγαθήματά τους. Έγινε βιβλίο σωστό αυτή τη φορά, με τις σωστές σελίδες του. Το άφησα στο θυρωρείο του “Buchklub der Jugend”. Είχα ελπίδες να το εγκρίνουν; Μία. Ακριβώς στο μηδέν. Από όλο τον κόσμο καταφθάνουν εκεί χειρόγραφα. Και θα τα ξεπεράσει το δικό μου; Ε! Όχι δα! Να όμως που ο προφέσσορ ντόκτορ Ρίχαρντ Μπαμπέργκερ μου τηλεφώνησε, και άκουσα τα θερμά του συγχαρητήρια. Αμέσως μετά ο συγγραφέας Όσκαρ Γιαν Ταυσίνσκυ και μου είπε, “σαν εισηγητής διαβάζει – προς έγκριση – μονάχα τα ήδη εγκεκριμένα από τους λέκτορες χειρόγραφα. Και χειρόγραφο τόσο ωραίο το διαβάζει σπάνια”. (…) (Από τον πρόλογο της έκδοσης)